Magdalena Marcinkowska (Madlen Revlon)

Za zgodą uczestniczki programu rezydencyjnego WOK Proces-owanie zmiany. Towarzyszenie artystyczno-badawcze zaglądamy do jej notatek – dokumentacji osobistego procesu doświadczania zmiany.

W trakcie rezydencji pod tytułem „Proces-owanie zmiany” postanowiłam dogłębnie zbadać moje dotychczasowe metody pracy w społeczności ballroom. Ta oddolna inicjatywa, inspirowana biologiczną rodziną, sprawia, że trudno mi było znaleźć równowagę między życiem prywatnym a zawodowym, co pozwoliłoby mi lepiej wspierać inne osoby i samą siebie. Czułam, że potrzebuję zmiany, która pozwoli mi lepiej zarządzać czasem i energią. Przez lata pełniłam funkcję liderki i potrzebowałam, aby ktoś pomógł mi uporządkować moją działalność.

W świecie ballroom i środowisku artystycznym wszyscy się zazwyczaj znają, co utrudnia wyznaczanie granic między sferą zawodową a prywatną. Zaczęłam tracić rozróżnienie, co jest moją pracą, a co sprawia mi przyjemność oraz czego tak naprawdę potrzebuję. Dlatego też zdecydowałam się na spotkania z certyfikowanym psychoterapeutą EAGT (European Association for Gestalt Thearapy, tj. Europejskiego Stowarzyszenia Terapii Gestalt) – Cezarym Jaszkowskim – aby wspólnie pracować nad racjonalnym podziałem energii, którą wkładam w projekty, sytuacje pedagogiczne oraz sprawy prywatne. W ramach rezydencji odbyłam także cykl spotkań z Szymonem Adamczakiem – dramaturgiem, reżyserem i aktywistą, pracującym na styku teatru, działań performatywnych i społecznych, który zajmuje się queerpedagogiką. Podczas spotkań wymienialiśmy się swoimi doświadczeniami związanymi z edukacją osób queerowych.

Podczas sesji z Cezarym Jaszkowskim doszliśmy do wniosku, że moje funkcjonowanie w środowisku ballroom można podzielić na cztery obszary: współpraca z instytucjami i osobami, które zatrudniam (praca produkcyjna i kuratorska), tworzenie choreografii i prowadzenie prób, prowadzenie zajęć (praca pedagogiczna), prywatne relacje. Na początku skupiliśmy się na analizie sposobu, w jaki nawiązuję współprace i realizuję zadania. Wcześniej działałam intuicyjnie, ale teraz staram się werbalnie opisywać wszystko, mieć to poukładane i zaplanowane. Uczę się definiować swoje obowiązki i podejmować świadome decyzje dotyczące współpracy z instytucjami, firmami i osobami. Szymon Adamczak podzielił się ze mną z kolei strukturami, które funkcjonują w Amsterdamie wokół społeczności queerowych. Rozmawialiśmy o tym, w jaki sposób mogę dbać o higienę pracy i jak poszerzyć swoje pola działania. Konsultowałam z nim przemyślenia, które miałam po spotkaniach z Cezarym, próbowaliśmy znajdować praktyczne zastosowanie dla zagadnień z sesji terapeutycznych.

Czas spędzony na rezydencji w WOK był dla mnie bardzo cenny i stanowi dopiero początek moich zmian. Wyznaczył mi kierunek, w którym chcę podążać w mojej karierze. Pracuję znacznie mniej, bardziej dbam o swój komfort, odważniej komunikuję potrzeby. Jeszcze dużo pracy przede mną, ale już na tym etapie wiem, że warto zadbać o siebie. Pierwszy raz zaczęłam też planować swoje działania z dużym wyprzedzeniem oraz oddałam część swoich obowiązków innym osobom. Staram się teraz wprowadzać nowe zachowania, które chronią moją energię. Przed przyjęciem nowego zlecenia pytam o więcej szczegółów i jasno stawiam granice oraz wyrażam swoje potrzeby bez nadmiernego zaangażowania emocjonalnego. Stworzyłam agendę mojej pracy, by osoby, które zatrudniam, wiedziały, w jaki sposób będzie przebiegać nasz proces twórczy.

• Pierwsze spotkanie z Cezarym Jaszkowskim i ustalenie tematyki sesji, która dotyczyła obszarów mojej działalności, takich jak: praca przy produkowaniu wydarzeń, proces tworzenia choreografii i planowania prób, prowadzenie zajęć z voguingu oraz moje relacje z innymi osobami ze społeczności.
• Uświadomienie sobie, że jestem producentką wydarzeń i przygotowałam ich już około 50. Wcześniej pomijałam ten aspekt – najważniejsza była dla mnie możliwość wystąpienia i stworzenia możliwości pracy dla osób queerowych. Dodatkowo odkryłam, jak wiele umiejętności zdobyłam dzięki organizacji wydarzeń i jak mogę dalej je rozwijać.
• Odkrycie, że niewłaściwie wyceniałam swoją pracę i pomijałam fakt, że potrzebuję pomocy innych osób. Przekraczałam swoje granice na rzecz jak najlepszego wykonania danego projektu. Nauczyłam się też, jak negocjować warunki przed przyjęciem nowego zlecenia.
• Konsultacje z Szymonem Adamczakiem w sprawie wniosku, który złożyłam do m.st. Warszawy na stypendium artystyczne. Dzięki współpracy stworzyłam też agendę mojej pracy, którą mogę przedstawiać osobom wchodzącym ze mną we współpracę.