Julia Krupa

Za zgodą uczestniczki programu rezydencyjnego WOK: „Proces-owanie zmiany. Towarzyszenie artystyczno-badawcze” zaglądamy do jej notatek – dokumentacji osobistego procesu doświadczania zmiany.

Rezydencja miała formę indywidualnych konsultacji mojej ścieżki artystyczno-badawczej oraz otwartych warsztatów i spotkań w zakresie zielarstwa jako praktyki międzygatunkowych sojuszy. Spotkania z ekspertkami oraz z opiekunką Anną Galas-Kosil, wsparły mnie zarówno jako artystkę i badaczkę, jak i inicjatorkę kolektywu Chwaściarnia. W pierwszej kolejności przedstawiłam opiekunce dwanaście planowanych wydarzeń. W wyniku rozmowy postanowiłam przenieść ciężar pracy (włączając proces wytwarzania dystansu do pracy i refleksji) na swój rozwój. Zdecydowałam się na rozmowy oraz ćwiczenia i praktyki z wybranymi osobami – kuratorkami, naukowczyniami, artystkami.

Podjęłam decyzję o konsultacjach z młodymi badaczkami performansu – Anną Majewską i Idą Ślęzak. Rozmowy oraz ćwiczenia, jakie mi zaproponowały, pozwoliły mi pogłębić moją wrażliwość w zakresie praktyk zielarskich jako działania w uważności. Wspólna praca zaowocowała także mapami problematyzującymi podejmowane przeze mnie w projektach tematy i samo zagadnienie pracy z roślinami. Aby przedyskutować moje wątpliwości wobec etyki metodologii artystycznych z zakresu plant studies (dosł. studia nad roślinami), zdecydowałam się na konsultację z badaczką Magdaleną Zamorską. Dwie rozmowy dotyczyły zagadnień języka oddającego sprawczość i podmiotowość nie-ludziom oraz rozwijania odpowiednich narzędzi pracy artystycznej. W celu rozwinięcia uważności w ciele i współbycia z (ucieleśnionymi) roślinami, zaprosiłam do współpracy choreografkę Alicję Czyczel. Dwa spotkania były kolejno praktyką performatywną angażującą rośliny nad Jeziorkiem Czerniakowskim oraz rozmową dotyczącą sposobów pracy kolektywnej. Drugie spotkanie zaowocowało zmienionym działaniem Chwaściarni, tak by zaangażować grupę w działania o bardziej horyzontalnym charakterze.

Postanowiłam zorganizować dwa wydarzenia z pierwotnie zakładanego planu. Obejmowały one warsztat, którego wynikiem było powstanie wspólnego zina. Kolejne autorskie strony zawierały zapis relacji uczestniczek i uczestników z roślinami w mieście, szczególnie tymi zamieszkującymi i otaczającymi WOK. Spotkanie współprowadziłam z działaczką społeczną Joanną Klikowicz oraz edukatorką i poetką Adą Rączką. Zin, po wydrukowaniu i zszyciu, został rozprowadzony w zaprzyjaźnionych instytucjach kulturalnych oraz w wolnostojących biblioteczkach parkowych, we właściwym sobie otoczeniu. Dokumentacja prowadzona była zarówno przez osoby uczestniczące jak i prowadzące. Zachowane zostały także szkice i zasuszone rośliny zgromadzone na potrzeby stworzenia zina. Drugim wydarzeniem było spotkanie storytellingowe „Powiedz dalej: roślinne opowieści” dotyczące doświadczania roślin, zarówno jako świadkiń zdarzeń, jak i ich uzdrawiających mocy. Osoby uczestniczące zaproszone zostały do przestrzeni zaaranżowanej w kształcie koła, gdzie w zróżnicowanej wiekowo i pod względem doświadczenia grupie zaproszone zostały do dzielenia się swoimi opowieściami.

Cały proces rezydencyjny umożliwił mi zdystansowanie się od własnej praktyki artystycznej i przyjrzenie się jej „z boku”. Pozwolił na ewaluacje poprzednich metod pracy artystycznej i współtworzenia kolektywu. Dzięki spotkaniom z poszczególnymi rozmówczyniami mogłam eksplorować nowe, interesujące mnie obszary i sprawdzać, co jest w nich mi najbliższe. W przyszłości zamierzam rozwijać narzędzia performatywne w pracy zarówno artystycznej, jak i badawczej. Mam również nadzieję na dalsze eksploracje języka i formowania tekstu, by był jak najbardziej sprawczy dla roślin, z którymi pracuję. Dzięki stworzeniu odpowiedniej na to przestrzeni mogłam też zastanowić się nad działaniem kolektywnym – Chwaściarnia wróci w nowym sezonie w zupełnie innej, znacznie bardziej horyzontalnej i inkluzywnej formule.